Allah Tealâ’nın isminin anıldığı her yerde Rasulullah s.a.v. Efendimiz’in ismi de birlikte anılır. Habib-i Hüda Efendimiz’in ruhaniyeti bütün ruhlardan önce yaratılmış, peygamberlik ise O’na en son gönderilmiştir. Fakat Allah Tealâ Hazretleri bütün peygamberlerden misak almıştır ki, peygamberler de O’nun risaletini tasdik edip O’ndan ümmetlerine bahsetmiş, O’nun geleceğini bildirmişlerdir.
Rasul-i Ekrem s.a.v. Efendimiz’in yüceliği, güzelliği binlerce sohbetle nakledilse yeterli olmaz. “Lâ ilâhe illallah Muhammedün Rasulullah” kavl-i şerifinin içinde Rasulullah’ın anlatılması dil ile mümkün olmayıp, ancak kalp ile anlaşılır.
Allah Tealâ Hazretleri Peygamber Efendimiz hakkında ayet-i celilelerde şöyle buyurmuştur: “And olsun ki Allah inananlara ayetlerini okuyan, onları arıtan, onlara Kitap ve hikmeti öğreten, kendilerinden bir peygamber göndermekle iyilikte bulunmuştur. Halbuki onlar, önceleri apaçık sapıklıkta idiler.” (Âl-i İmran, 164)
“Nitekim biz size, aranızdan, ayetlerimizi okuyacak, sizi her kötülükten arıtacak, size kitabı ve hikmeti öğretecek ve bilmediklerinizi bildirecek bir Peygamber gönderdik.” (Bakara, 151)
Hz. Adem a.s.’ın alnında tecelli eden Rasulullah s.a.v. Efendimiz’in nuru babası Abdullah’ın alnında tecelli edinceye kadar seçkin ve muteber insanlardan tevarüs ederek gelmiştir. Onun nesebi Adem Aleyhisselam’dan başlayarak en temiz, en güzel soy olmuştur.
Rasul-i Ekrem s.a.v. Efendimiz’e uymak, O’nu sevmek, iman ve itaat etmek her müminin üzerine vazifedir. “Peygamber Efendimiz’i seviyorum” demek iman etmekle olur. Allah’a iman, kitaplara ve peygamberlerin tümüne iman ile olur. Bir kimse Allah’a ve peygamberlere iman etse de yalnız birine iman etmese, iman sahibi olmaz. Bu itibarla yahudiler, hıristiyanlar Efendimiz s.a.v.’e iman etmedikleri için küfür içerisinde kalmışlardır. Onun için buyruluyor ki: “O halde Allah’a, peygamberine ve indirdiği nura (Kur’an’a) inanın, Allah yaptıklarınızdan haberdardır.” (Tegabun,
Yine buyuruluyor ki: “Şüphesiz biz seni şahit, müjdeci ve uyarıcı olarak gönderdik. Ta ki (ey müminler) Allah’a ve Rasulü’ne iman edesiniz...” (Fetih, 8-9). Görülüyor ki peygamberler bizlere, cennete ulaştırıcı, ilâhi rızaya kavuşturucu, umduğumuza nail, korktuğumuzdan emin edici Allah’ın ikramı hidayet rehberleri olarak gönderilmişlerdir.
“... Öyle ise Allah’a ve ümmi peygamber olan Rasulüne -ki o Allah’a ve O’nun sözlerine inanır- iman edin ve O’na uyun ki doğru yolu bulasınız.” (Araf, 158) ayetiyle imandan sonra Rasulullah s.a.v.’e tâbi olmanın gerekliliği bildirilmiştir.
Bir diğer ayet-i kerimede de şöyle buyruluyor: “Ey müminler! Allah’a ve Rasulü’ne itaat edin. İşittiğiniz halde peygamberin emirlerinden yüz çevirmeyin.” (Enfal, 20)
Kur’an-ı Kerim’in hükümlerini Rasulullah s.a.v. Efendimiz açıklar, anlatır, yaşatır. Allah’ın Rasulü olmadan Allah’ı bilmek mümkün değildir. Allah Tealâ buyuruyor: “Eğer ona (peygambere) itaat ederseniz doğru yolu bulmuş olursunuz...” (Nur, 54) “Kim Rasul’e itaat ederse Allah’a itaat etmiş olur...” (Nisa, 80). Görülüyor ki Habib-i Hüda s.a.v. Efendimiz’e itaat etmeden Allah’a itaatten söz edilemez. Allah’a itaatin anahtarı, O’nun Rasulü’ne itaattir.
Allah Tealâ’nın rızası, Rasulullah s.a.v. Efendimiz’e yakınlaşmadan, hoşnutluğunu kazanmadan mümkün değildir. Elbette elçiyi baştacı eden, gönderenin katında baştacı olur.
